Capital Reef, dag 23 zondag 29 juli

Vandaag wouden we de trail lopen die gisteren begon bij ons eindpunt. Je zou daar uitkomen bij een natural bridge. Dit keer gingen wij met de auto ernaartoe, want het zou wel erg vermoeiend zijn om weer die hele tocht er naartoe te lopen.

De wandeltocht was mooi, maar de brug, die was echt prachtig. Door de natuur waren de rotsen uitgesleten, en hier was dat precies zo gebeurt dat er een brug was ontstaan. Dat is echt raar, dat in de loop der jaren zoiets kan ontstaan, een stenen plateau zwevend in de lucht, toch wel vet hoor.

Na de wandeltocht waren we allemaal wat aan het uitpuffen bij de tent. Toen we een spelletje aan het spelen waren kwam een soort ranger langs, hij maakte gezellig een praatje. Wessel kreeg een junior ranger boekje met allemaal leuke dingen. Hij vroeg ook of wij een erg leuke tocht wouden maken. Dat wouden we natuurlijk wel en hij gaf ons de directies waar je een erg leuke tocht kon lopen door de rivierbedding, je kon kiezen of je nat wou worden of droog wou blijven. Dat maakte het natuurlijk alleen maar nog leuker, want leuker dan normaal lopen is door water lopen.

Het was eerst even zoeken waar de tocht precies begon maar we vonden het. Bijna meteen deed ik mijn slippers uit, want door de storm van gisteren was de rivier erg uitgedijd geweest, nu was hij wel weer ingekrompen, maar je zag nog allerlei overblijfselen, zo was er dus ook overal modder. Lekker met mijn voeten er doorheen lopen. Wessel en ik vermaakten ons prima met dat. Jasper liep vooruit en klom op van allerlei dingen. De optie droog blijven was er trouwens niet echt, je moest wel door het water / de modder lopen als je bij bepaalde punten wou komen.

We volgden de loop van de rivier en het was echt inderdaad een prachtige wandeltocht, het was ook echt leuk om te lopen. Je had niet echt steile hellingen of afdalingen en het was daarom ook niet zo erg zwaar om te lopen. Na een tijdje lopen wijdde de rivier wat uit en kwamen we bij een watervalletje. Daar stonden ook andere mensen, 2 mannen en 3 jongens. Het pad bleek nog door te lopen, waar ik helemaal niet op gekomen was. We moesten over de waterval heen en dan konden we verder lopen, best stoer klonk het.
Toch had ik deels moeite om er uit te komen hoe je nou over die waterval heen moest komen, gelukkig was de oudste jongen zo vriendelijk om het voor te doen en zijn twee jongere broertjes renden er naar toe om het als eerst voor te doen. Toen wij allemaal boven aan de zijkant van de rivier stonden gleden de jongens naar beneden langs de waterval. Dat wou ik ook wel doen, maar Jasper en Wessel waren al verder gelopen dus daar moesten we eerst achter aan.

De rivier was hier wel hoger, het water was ook dieper. Er zouden nog twee andere watervallen onderweg komen. Maar Wessel werd onderhand wel moe en wou ook graag van de waterval af glijden nadat ik hem had verteld dat dat kon. Na wat overleg besloten we ons te splitsen, de ene helft zou doorlopen tot het einde en de andere zou terug lopen en de auto ophalen om de anderen op te pikken. Ik twijfelde erg wat ik nou moest doen, ik wou wel erg graag die andere watervallen zien en de tocht uitlopen, maar ik wou ook erg graag van de waterval afglijden. Uiteindelijk maakte mama de beslissing, Jasper en papa zouden door lopen en Wessel, ik en mama zouden terug gaan.

Het water bij de waterval was ook hoger gaan staan, nu van dichtbij leek het toch wel eng om ervan af te glijden. Maar ik raapte mijn moed bij een en gleed naar beneden. Dat was echt erg leuk, je werd mooi opgevangen door het water. Ik moedigde Wessel aan om ook te glijden. Hij vond het iets minder leuk omdat hij iets geschaafd was. Maar ik vond het erg leuk en klom nog eens omhoog om nog een keer van de waterval af te kunnen glijden.
Na de slippers van Jasper en Wessel te hebben gepakt (die ze bij de waterval achter hadden gelaten, dus we hadden hoe dan ook terug moeten gaan) liepen we weer verder. We liepen redelijk stevig door en we waren ook al mooi op tijd bij de auto.

In de auto reden we naar het eindpunt, dat was ook nog even zoeken, we wisten eerst niet precies waar dat was. Eerst hadden we bij de verkeerde gekeken, waar ik had gezocht, maar ze hadden daar nooit kunnen komen omdat het een hele steile rots was om te beklimmen. Gewoon recht naar beneden steil. Maar we vonden het goede plekje en besloten daar te wachten. Ondertussen was ik de radio af aan het gaan en ontdekte ik leuke zenders. ’40s on 4, ‘50s on 5, ‘60s on 6, ‘70s on 7, ‘80s on 8 en ‘90s on 9. Allemaal erg vrolijke deuntjes.
We hadden ook allebei walkietalkies, maar die van ons deed het niet meer zo goed, de batterij was zo goed als leeg. We namen aan dat het bij hun ook wel zo was. Dit was wel erg vervelend want we konden nu niet nagaan waar ze waren. Maar iets voor half 7 (we hadden besloten dat we tot zolang zouden wachten en dan nog een rondje zouden rijden) ging onze walkietalkie af en we namen dat als signaal aan dat ze ergens anders waren.

Maar waar we keken waren ze niet, mama besloot Wessel en mij bij de camping af te zetten waar wij eten konden koken en zelf terug te rijden om te zoeken naar Jasper en Axel.
Als avondeten hadden we een pot met chili gekocht bij het winkeltje, de mevrouw had gewaarschuwd dat het pittig was maar wij houden daar opzicht wel van. Nou dit was niet normaal pittig meer, ik had een klein pinkje saus geproefd en brandde daarbij al bijna mijn mond. Dit ging mijn heetheid echt te boven. Wessel en ik probeerden dus alles om het was minder pittig te maken, we gooiden de meest bijzondere dingen erbij, maar het bleef behoorlijk pittig.

Toen we net een spelletje aan het doen waren zagen we Jasper en Axel aan komen lopen. Ze zeiden dat ze helemaal waren wezen aan komen lopen. Ik meende dat het een grapje was en keek naar de auto van mama, maar die waren ze dus echt niet tegen gekomen, die was dus nog ergens aan het zoeken. En omdat de walkietalkies het niet deden konden we haar ook niet oproepen!

De jongens bleken niet de hele terugweg hebben te gelopen, ze hadden een kleine lift van…. de sheriff (!) gekregen. Die had vol gas (120 mijl, was echt ontzettend hard is, 60 mijl is al 100 km/h) ze naar het visitorcentre gebracht.
Gelukkig kwam mama ook weer terug, die had zich dus een ongeluk gezocht en was erg bezorgd geweest. Maar gelukkig was iedereen goed aangekomen en konden ze aanschuiven voor ons overheerlijke maaltje. Wessel en ik hadden als grapje niet verklapt dat het zo pittig was. Iedereen vond het ook wel behoorlijk pittig, behalve Jasper en Axel, die vonden het nog wel okee. Maar het meest moest ik toch wel lachen om mama, die had heel enthousiast saus opgeschept en die eet normaal helemaal niet zo pittig eten. De had er dus ook behoorlijk last van, warm hoofd en rode ogen, zo erg was het!

Na het eten reden we nog een rondje om van het uitzicht te genieten.